Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği (ÇYDD) Zonguldak Şubesi, 9 Aralık 2005 Cuma akşamı Deniz Kulübünde bir yemek düzenledi. Vali, Belediye Başkanı, Tugay Komutanı, Rektör gibi kentimizin en üst düzey yöneticilerinin de katıldığı nezih bir yemekti.
Ertesi gün doğum günümüz olması nedeniyle; Tıp Fakültesi Dekanı Prof. Dr. Gamze Mocan Kuzey hanımefendi ve benim adıma şampanyalar patlatıldı. Benim için gerçekten bir sürprizdi. Bu sürprizi hazırlayan mesai arkadaşım, meslektaşım Füsun Müftüoğlu ve dernek başkanı Gülderen Ar’a (Gülderen ablama) çok teşekkür ediyorum. Kendi adıma, ilk kez doğum günüm böylesine kutlanıyordu. Bu gazetenin çıkmasında insanüstü gayret gösteren Çetin Özdemir dostumuz da o geceyi fotoğrafladı. “Cemiyet haberleri”ne çıkarsak şaşırmam.
Çoğu yıllar eşim hatırlatmasa, kendim bile hatırlamam doğum günümü. Bir arkadaşımın söylediği bir söz daha çok hoşuma gider ve onu uygulamaya çalışırım: “Doğum gününü değil, doğan her günü kutla”. Özellikle doktora tezi hazırladığım yıllarda, bilgisayar başında sabahlar ve her sabah güneşin doğuşunu izlerdim. O günlerden onlarca gündoğumu fotoğrafı var elimde. Doğan her günün kutlanmaya değer olduğunu anlamak için gündoğumunu izlemek şart… Bunun için illa Nemrut Dağı’na çıkmaya da gerek yok. Evinizin penceresi, balkonu bile yeterli.
Geleneksel, köylü bir ailenin çocuğu olarak bırakın doğum günü kutlamasını, aslında doğum günüm belli bile değil. Şimdi ikisi de hayatta olmayan annem ve babamdan, anneme göre “kestane vakti” doğmuşum. Babam, Pazartesi doğduğumu ve günü gününe nüfusa kaydolduğumu söylerdi ki; 10 Aralık 1959, Pazartesi değil Perşembe oluyor. Her neyse… Doğmuşuz işte! Ölüyor zannedip, yüklenip sırtına beşiği doktora getirmiş annem. Kolay değil o zamanlar, iki saat yaya, sonra dolmuş, sonra kara tren… Direnmişim. Annemin, Çaycuma’nın köyünden Zonguldak Devlet Hastanesi’ne, o çileli yolculuğu boşa gitmemiş hiç değilse.
Son yıllarda artan diz ağrılarım olmasa, bir de resmi evrak doldururken sorulmasa kaç yaşında olduğumu hatırlamam hiç… 10 Aralık doğum günümmüş… Kaç yaşındayım ben?
Taş devrinde taşları en güzel şekilde yontmaya çalışan bendim. Tuval denen şey yoktu, mağara duvarlarına çizdim ilk resimlerimi. Çatalhöyük’te ilk yerleşik hayata geçmişim, güya! Afrika’da ben karardım, korunmak için güneşin morötesi ışınlarından… Bering Boğazı’ndan (ki o zaman boğaz mıydı hatırlamıyorum) Amerika kıtasına geçen bendim. Denizlerin ve tanrıların hışmından korkup, Peru dağlarının en yükseklerine ben kaçtım. Mısır Piramitlerinin inşasına, benim alın terim aktı. Ne kadar istesem de barışı, savaş tanrısı olan bendim, Antik Yunan’da. Çin Seddi’ni ben inşa ettim; kendi yıkıcılığımdan korunmak için.
Kıtalara ben dağıldım, doyabilmek için… Irklara, dinlere ben ayrıldım. Beni ben kırdım, ben yok ettim yine. Parayı ve yazıyı ben buldum. Güzel kızları ben sundum papazlara, sultanlara ve zengin sofralarına. Askerliği ben icat ettim, dağıttım ırklara, ülkelere ve dinlere. Elektriği de ben buldum, kara treni de… Silisyumu transistöre dönüştüren benim ki; dijital (sayısal) devrimin başlangıcı oldu… Uzaya da çıktım, okyanus dibine de indim. Çözülemeyen kriptoları da ben yazdım, kendi gen şifremi de ben çözdüm…
Evet bütün bunları ben yaptım. Çünkü ben bir “insanım”… Ve ben Mustafa Eyriboyun olarak insanoğlunun bütün bu hayat öyküsünü yaşadım, uykusuz uzun yıllar ve geceler pahasına… Yaşadım onca yılı… Dolayısıyla insanlık kaç yaşındaysa ben de o kadar yaştayım. Hatta bir de gelecekte nasıl olacağını tahmin edebileceğim yılları eklemeliyim üstüne. Tahmin edebileceğimiz gelecek yılların sayısı ise gitgide kısalıyor. Çünkü teknolojinin sınır tanımayan hızı, tahmin yapmamızı güçleştiriyor.
Ne zaman eğlenceli bir ortama girsem, derin hüzün kaplar içimi. Bir zamanlar Nükhet Duru’nun seslendirdiği, Sabahattin Ali’nin Melankoli şiiri gelir aklıma. İlk dörtlüğü şöyleydi: “Beni en güzel günümde / Sebepsiz bir keder alır / Bütün ömrümün beynimde / Acı bir tortusu kalır”
Hasta mıyım ben? Hayır ben bir insanım. Yeryüzü ve insanlık bu haldeyken ancak hüzün kaplar içimi. Bir İtalyan düşünür, “Dünyada hiçbir şey beni mutlu edemez, sadece mutsuzluğumu azaltabilir” diyor. Neyse gene de güzel bir şey olarak, benim doğum günüm olmasının önemsizliği kadar, 10 Aralık’ın “İnsan Hakları Günü” olması önemli bir anlam içeriyor. İnsan Hakları Gününüz kutlu olsun.
NOT: 13 Aralık 2005 tarihinde, Zonguldak'ta çıkan, yerel "Halkın Sesi" gazetesinde yayınlanmıştır.
